Πόση αισιοδοξία πια;;;;

Μήπως ήρθε η ώρα να τελειώσει κι' αυτή;

Decoupage και πάστες σε παλιά CD

Όπως έχω ξαναπεί, από πάντα μου έβλεπα ένα φως κάπου στο βάθος και στις πιο σκοτεινές καταστάσεις. 

Μα, μου φαίνεται πως τώρα πια, "απόκαμα" που έλεγε κι' η πεθερά μου.

Υπάρχει τόση μαυρίλα γύρω μου όπου κι' αν κοιτάξω, τόση απελπισία και τόσος πόνος... νιώθω πως πετάω, αλλά όχι εκείνο το ευτυχισμένο πέταγμα των ονείρων, πετάω γιατί δεν βρίσκω τόπο να "κατακαθίσω", να ξαποστάσω.  Παντού συντρίμμια, καπνός και σκόνη.

Οι δύο πόλεμοι που λέγαμε, παγκόσμιοι, ύπουλοι κι' ακήρυχτοι.  Ο οικονομικός και ο Θρησκευτικός.

Και είναι απ' τους πολέμους που δεν έχουν αρχή και λήξη. Δεν νικάει κανείς, δεν νικιέται κανείς.

Ένας φαύλος κύκλος είναι, που η κάθε μάχη πεισμώνει και θεριεύει νικητές και ηττημένους. Και συνεχίζεται επ' άπειρον.  Τόσοι άδικοι θάνατοι... τόσο αίμα...

Και μας αναγκάζουν να αλλάζουμε τρόπο ζωής, τρόπο σκέψης, να ζούμε μέσα στην αβεβαιότητα, σαν ζόμπι, χωρίς προοπτική, γεμάτοι φόβο. 

Θυμάμαι τότε που αφήναμε ήσυχοι τα πορτοπαράθυρα ανοιχτά μέρα - νύχτα και μου φαίνεται σαν να ήταν σε άλλη ζωή. 

Απελπισία.

Decoupage σε σημειωματάριο 

Καταντήσαμε να ξυπνάμε και να κοιμόμαστε αγκαλιά μ' αυτές τις μαύρες σκέψεις. 

Μοναδικό αντίδοτο, για μένα τουλάχιστον αλλά φαντάζομαι και για πολλές από σας, οι χειροτεχνίες μου..  

Να είστε καλά και να δημιουργείτε.... Μεγάλο φάρμακο!!!

Αλφαβητάρι!

Αδέρφια,  βρήκα θέμα για ανάρτηση.  Να πω κι’ εγώ μερικά πραγματάκια, ντάξει;

Βαθυστόχαστο μην περιμένετε... κουράζομαι!

Γελάτε, ε;   Έχω μια τάση να διακωμωδώ τα πάντα και πιο πολύ την εαυτή μου, που λένε και στην      Κρήτη  (καθ’ ότι θηλυκό).  Ελάττωμα για κάποιους, για μένα σωτηρία.

Δύσκολα θα «την πάλευα» αν δεν είχα αυτό το «κουσούρι»!

Έκλαψα, πόνεσα, μάτωσα...  μα πάντα διέκρινα ένα φως κάπου μακριά.

Ζωή είναι, θα περάσει!!!! Χα, χα.... Πριτς!!!!

Ήμουν πάντα χαρούμενος και αισιόδοξος  χαρακτήρας

Θεωρώ πως όλα έχουν και μια θετική πλευρά, που

Ίσως να μη φαίνεται, αλλά υπάρχει  και

Κάποια στιγμή, δεν μπορεί, θα τη διακρίνεις.

Decoupage πάνω σε πάστα κρακελέ

Λένε πως το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.

Μπορεί να μη γυρίζει αλλά καταλήγει σε μια απέραντη, πανελεύθερη θάλασσα.

Να μην το θεωρήσω θετικό αυτό;

Ξέρω  επίσης, πως όλα στη ζωή έχουν μια αρχή κι’ ένα τέλος

Ότι τα πάντα ρολάρουν σύμφωνα με τον νόμο της φύσης: Γέννηση – Όποιος γήινος χρόνος –        Θάνατος.

Πώς  να το σταματήσεις αυτό το τρελαμένο ρολόι;  Με το που θα γεννηθείς, αρχίζει το      Countdown!!!!

Ρωτάω τώρα εγώ: Πόσο χρόνο πια να σπαταλήσω στο κλάμα, στη θλίψη, στο νταούνιασμα;

Σας πληροφορώ πως ακόμα και στη μεγάλη μου κατάθλιψη, το χιούμορ, χιούμορ. Εδώ, η επιστήμη   σηκώνει τα χέρια ψηλά!

Αποτυχία. Μόλις που διακρίνεται!

Το «μότο» μου: Εφόσον υπάρχω,  Ζω το σήμερα, Δεν αναπολώ το χθες,   Κοιτάω το αύριο και           προσβλέπω  σ’ αυτό με αισιοδοξία.

Υγεία. Να η λέξη – κλειδί. Έχω την υγειά μου και τα τραγουδάω όλα αυτά.

Φοβάμαι, δε λέω....  κι’ εγώ,  όπως όλοι,  φοβάμαι  την ανημπόρια.

Χαίρομαι όμως το κάθε τι όσο είμαι καλά. Τον ήλιο, το φως, τα λουλούδια...  ΤΗ ΖΩΗ, ΜΩΡΕ!!!!!!

Ψαχουλεύοντας προχθές, βρήκα «ντοκουμέντα» σε ροζ κορδελίτσα για Τον μεγάλο μου έρωτα.

Ωδή στο πάθος!!!!  Δεν είναι να ξαναγίνει!!!  Δόξα τω Θεώ, το ζήσαμε κι’ αυτό.  Ε, να μην    αισθάνομαι «γεμάτη»????

Ευκαιρία να λάβω μέρος στο παιχνίδι του  "Blogger της διπλανής πόρτας" και τις "Κρυφές μου σκέψεις". 

Ομορφοπερνάμε!!!!!!