Το χρονικό ενός blog!

   

                                               

Υπότιτλος:  Βαγγελίστρα μου, τι αμαρτίες πληρώνω!!!

Σημ. Τα ονόματα και οι καταστάσεις είναι εντελώς φανταστικά. Κάθε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα, παρακαλώ να εκληφθεί ως εντελώς συμπτωματική.


      Σε κάποια φάση της ζωής μου, δούλευα εθελοντικά σ' ένα γραφείο. Με είχε προτείνει ένας φίλος για να τον βοηθήσω. Η δουλειά όμως, απαιτούσε γνώσεις, έστω και στοιχειώδεις, χειρισμού υπολογιστή. Εγώ πάλι,  ψάρι!
Μου έδειξε ο καλός μου φίλος τα πολύ πολύ βασικά, να γράφω κείμενο, να το αποθηκεύω, να το ταξινομώ. Εκείνος ήταν ικανοποιημένος με την απόδοσή μου, δεν είχε και περισσότερες απαιτήσεις. Έλα όμως που εμένα μου άρεσε το "παιχνιδάκι"!! Όλο και το έψαχνα, όλο και κάποιες καινούριες δυνατότητές του ανακάλυπτα... μ' έπιασε ένας ενθουσιασμός με δαύτο, άλλο πράμα. Όλο και χωνόμουνα πιο βαθιά και να μην τα πολυλογώ, κατέληξα να γίνω η μόνη γυναίκα της παρέας "expert" στην τεχνολογία!!! Πήρα laptop από τα πρώτα που βγήκανε και το βρήκα σε προσφορά, σε κάποιο χορό κέρδισα και το πρώτο μου μεγάλο computer...ήμουν πολύ περήφανη για τα επιτεύγματά μου, γιατί στην ουσία τα είχα καταφέρει ΜΟΝΗ ΜΟΥ. Πήρα προγράμματα, πχ  φωτογραφίας - έκανα θαύματα μ' αυτό -, παιχνίδια, εγγραφές cd, dvd και ένα σωρό άλλα. Ο "δάσκαλός" μου πολύ με θαύμαζε!
                                                     --------------------------------------
       Όταν ψιλογέρασα, εκεί που έψαχνα για χειροτεχνίες που μου αρέσουν πολύ, μπας και περνάνε όπως όπως οι ατέλειωτες ώρες της μούγκας, ανακάλυψα μια blogoγειτονιά!  Ω, μάνα, τι 'ταν τούτο!!! Ενθουσιάστηκα. Λέω "θα φτιάξω κι' εγώ ένα blog και θα τους κουφάνω όλους". Με τις ικανότητές μου, θα το κάνω "The best".
Ώσπου ένα καυτό απογευματάκι του Ιουλίου, με τον ανεμιστήρα στη μούρη, κάθισα η καλή σου και έφτιαξα το πολυπόθητο blog. Έγραψα ένα κειμενάκι για να συστηθώ, δεν είχα ιδέα από λειτουργία του blogger, αλλά ήμουνα σίγουρη πως θα τα βρω όλα. Έκλεισα το κομπιούτερ μου και έφυγα για Σύρο. Δεν πειράζει, είπα, θα τους κουφάνω όταν γυρίσω.
      Κατά Σεπτέμβρη μεριά, επιστροφή στα καθ' ημάς και πρεμούρα να μάθω τις λειτουργίες του blogger.  Κάνω αναρτήσεις, γράφομαι μέλος σε άλλα blog.... ανωνύμως - αντιπαθώ, βλέπεις, τη δημοσιότητα (!!!) άσε που δεν ήξερα τι εννοούσε ο ποιητής - γράφω σχόλια, εξωραϊζω το σπιτάκι μου και περιμένω.      Βρε περιμένω, περιμένω......

Εδώ πάει το "Βαγγελίστρα μου..."  βλέπε "υπότιτλος".

      Κάποια στιγμή, μαθαίνω απ' τη φίλη Μαριάνθη που έχει και το ίδιο όνομα με τη μάνα μου, πως δεν είμαι μέλος του blog της. Λέω δεν είναι δυνατόν και αρχίζω να το ψάχνω. Βρε τι έψαχνα, έψαχνα... πού να βρω την πατάτα. Τέλος πάντων, εντελώς τυχαία - όλα τυχαία είναι σ' αυτή τη ζωή -  το βρήκα το κέρατο το "Ανωνύμως" και μόλις τότε κατάλαβα τι εννοούσε ο ποιητής. Το διορθώνω.

Άντε άλλη ανάρτηση, περιμένω, περιμένω.....

      Έχω, λοιπόν, μια φίλη τη Dyo...dyo...dyo... που με βρήκε από το αίνιγμα που είχε βάλει και ήμουν η "νικήτρια" και μου έγραψε πως ΔΕΝ βλέπει τις αναρτήσεις μου στο σπιτάκι της. Το ψιλοαγνόησα, λέω κάτι θα έχει ρυθμίσει λάθος, η άσχετη.

Καινούρια ανάρτηση, περιμένω, περιμένω....

Η φίλη Dyo... dyo... dyo... όμως, είναι και επίμονη! "Φιλία, σου ξαναείπα, ΔΕΝ βλέπω τις αναρτήσεις σου, τυχαία περνάω. Τι πείραξες, μαρήηηηη; Κάνε κάτι μη σε αποκεφαλίσω".  Μου μπήκαν ψύλοι!

Και μέσ' τη σύγχυση, όσοι περνούσαν τυχαία απ' το σπίτι μου, μου παραπονιόντουσαν για τη λεκτική επαλήθευση στα σχόλια (μέχρι και η Para-doxos μου είπε "Γιατί, κούκλα μου, μας ταλαιπωρείς;") Ούτε και που καταλάβαινα τι εννοούσαν. Το κατάλαβα όταν την είδα και σε άλλα blog. Με συμβουλεύανε: "Πίνακας ελέγχου - Ρυθμίσεις - Σχόλια - κουτάκι με ΟΧΙ". Τίποτα εγώ, δεν το έβρισκα πουθενά λέμε.

      Καπάκι, με παίρνει τηλέφωνο η γλυκύτατη Μαριάνθη.  Θα μιλούσαμε και πάνω από ώρα!!!!
Με τα κομπιούτερ μας ανοιχτά, να προσπαθούμε να βρούμε που στην οργή έχω το λάθος. Ας είναι καλά η γυναίκα, κόντεψα να την τρελάνω. Να μου λέει "είσαι στον πίνακα ελέγχου;"  "Ναι, βέβαια" να απαντάω εγώ (έτσι έλεγε πάνω πάνω αριστερά).  "Μα, πώς είναι δυνατόν να μη βλέπουμε τα ίδια πράγματα;"  "Ιδέα δεν έχω" να λέω εγώ. Κλείνουμε το τηλέφωνο με το σαράκι του κουτακίου με το ΟΧΙ να μου τρώει τα σωθικά.
Ξαφνικά, πέφτει το μάτι μου επάνω δεξιά που έλεγε "Επιστροφή". Λέω δεν το πατάω....
Και, ω του θαύματος, Ο ΠΙΝΑΚΑΣ ΕΛΕΓΧΟΥ!   Αυτό που έβλεπα δεν ήταν παρά μια σελίδα του.
Σαν να μου χάρισαν τον κόσμο ολόκληρο! (εμείς οι bloggers έχουμε μια ευαισθησία σ' αυτά!!!!).
Αναγάλλιασα  η γυναίκα, βρήκα το "τιμημένο" το κουτάκι, έγραψα ΟΧΙ.

Άντε πάλι η Dyo...dyo...dyo που ο Θεός να την έχει καλά: "Φιλία, κάνε κάτι με τις αναρτήσεις σου, δε φαίνονται, ακούς τι σου λέω, μαρή;".

Όχι, αποκλείεται, δεν ξαναπαίρνω τη Μαριάνθη να την ενοχλήσω πάλι με τις βλακείες μου. Κάνει και ψηφιδωτό η γυναίκα, έχει δουλειά full time! Θα πάρω τη Χονολουλού - Χονολουλού μιας και μου λένε όλοι πως σ' αυτά είναι αστέρι.
Με την πρέπουσα σεμνότητα και πολύ διστακτικά, καλώ το νούμερο  "Γεια σου, γλυκιά μου, δε θέλω να σ' ενοχλώ αλλά έχω πρόβλημα..."  "Έλα, ρε, μην κωλώνεις".

Λες κι' ανοίξαν οι ουρανοί! Αναθάρρησα η γυναίκα και είπα να της ανοίξω την ψυχή μου.  Μαζί  τσεκάραμε όλο τον ανεγκέφαλο, κάναμε παραλληλισμούς, μου έμαθε πράματα και ξαφνικά........

ΠΛΗΜΜΥΡΙΣΑ ΣΤΙΣ ΠΑΡΟΥΣΙΕΣ ΑΓΑΠΗΕΝΩΝ ΦΙΛΩΝ.  Σχόλια, σχόλια.... που τα βρήκα ΠΑΛΙ εντελώς τυχαία γιατί ενώ με συμβούλεψε η Χονολουλού - Χονολουλού να βάλω να ελέγχονται τα σχόλια - πες, ρε παιδί μου, πως κάποιος άσχετος για να κάνει πλάκα, σου στέλνει μια τσόντα και δημοσιεύεται, δεν είναι ξευτίλα;  Εγώ, η Φιλία, τσόντα; Αν είναι δυνατόν! - γράφω "να ελέγχονται" - ΔΕΝ τη ρώτησα όμως, το βούρλο, πού θα τα βρω για να τα διαβάσω και να επιτρέψω τη δημοσίευσή τους.  Τα βρήκα όμως... τι τα βρήκα δηλαδή, αυτά με βρήκανε.

ΚΑΙ  ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ  ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ!!!!

Τώρα, αν με ρωτήσεις πώς μέσα στα τόσα τσεκαρίσματα που κάναμε με τη Χονολουλού - Χονολουλού και ποιο απ' όλα επέτρεψε να δημοσιεύονται επιτέλους οι αναρτήσεις μου....ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ!!!!!!!!!!   Σας ορκίζομαι. Σ' ευχαριστώ, Χονολουλούκα μου,  ALOHA!!!


Η Οδύσσεια είναι εντελώς - τελείως (!!!) βιωμένη. Αν σας κούρασα, συγχωρέστε με, ήθελα κάπου να πω τον πόνο μου σαν κοπέλα κι' εγώ.

Viva  la  blogoγειτονιά

Σας αγαπώ πολύ