Γεια σου Αριστέα με τα ωραία σου!

Καλή πρωτομαγιά σε όλες και όλους.... Γεμάτη λουλούδια, χρώματα και φως!!!

Μεσ' τη μαυρίλα μου και την απομόνωση μου, πριν λίγες μέρες, ήρθε και με "ξύπνησε" μετ' επιτάσεως η Κλαύδια!
"Έλα, ρε φιλενάδα, η Αριστέα έχει διαγωνισμό ποίησης με θέμα "Ιστορίες της νύχτας". Εγώ θα γράψω μερικές αράδες κι' εσύ συνέχισε, να δούμε πού θα βγει".
Κάθισα λοιπόν η καλή σου και συνέχισα με δικές μου αράδες. Πρόσθεσε η Κλαύδια, μετά ξανά εγώ....   Φτιάξαμε τελικώς ένα ποίημα δεκαπεντασύλλαβο - άντε και δεκάξι πού και πού- και το στέλνουμε με μεγάλη υπερηφάνεια στην Αριστέα και την πρό(σ)κληση της.
Θέλω να πω πως είναι συνεταιρική δουλειά με την Κλαύδια επικεφαλής κι' εμένα της προσκολλήσεως! 


Η νύχτα φέρνει.......

Κλαύδια:

Η νύχτα φέρνει έρωτα και βράδια αξημέρωτα...

οι νιόπαντροι στον τέταρτο , θηρία ανημέρωτα…

κι είναι παλιά, ανάθεμα ,η πολυκατοικία,

δεν έχει ούτε μόνωση, στα έρμα τα τοιχία…

και κάθε αναστεναγμός και βογγητό ακόμη,

ακούγεται σαν νά΄μαστε, παρέα στο σεντόνι....

Κι εκεί που είμαι έτοιμη, λιγάκι να γλαρώσω,

τίναζομαι από τις φωνές που μπήγει η κυρά Φρόσω...

Φιλία:

«Εν εξάλλω» η κυρά Φρόσω, κατεβάζει στον Θανάση

τα καντήλια της ζωής του. Λέει, πως τώρα είναι σε φάση

που του τρέχουνε τα σάλια σαν κοιτάει τα κοριτσάκια

στα ταμεία του σούπερ μάρκετ. Και γεμίζει καροτσάκια

τόσο που δεν έχει χώρο στο τριάρι να χωρέσουν

και τα καταπίνει ο ίδιος γιατί λέει του αρέσουν!

Κι  έτσι η μπάκα του κορόιδου έχει γίνει σαν σωσίβιο

τόσο που η ταμίας τον βλέπει.... ολοστρόγγυλο  αμφίβιο!

Μα κι’ η γνώμη της Φροσούλας  είναι κάπως μια απ’ τα ίδια:

Αυτή τον βλέπει σαν σακί, φουλ ως πάνω στα σκουπίδια.

Τώρα, πώς τον ενυμφεύθη....  είναι μια παλιά ιστορία.

Κι’ από τέτοιες τραγωδίες, τίγκα η πολυκατοικία!

Κλαύδια:

Πάνω που γύρισα πλευρό και ένοιωσα νυσταγμένη,

μια λιγούρα μ΄έπιασε τρελή, καταραμένη…..

έφαγα βλέπεις ελαφριά, γιαούρτι, παξιμάδι....

άρχισαν τα γουργουρητά και που να βγεί το βράδυ,

σηκώνομαι ξυπόλυτη, γραμμή για την κουζίνα,

λίγο σαλάμι και τυρί, ελιές καμιά ντουζίνα...

η ώρα πήγε δυόμισυ κι εγώ πάω στο κρεββάτι,

μα μέχρι τις τρεις και μισή....δεν έχω κλείσει μάτι….

Οι επάνω, πέντε- έξι φορές, τραβήξαν καζανάκι

και από κάπου ακούγεται… τέρμα…η Αρβανιτάκη…

«Η νύχτα κατεβαίνει με μαύρο φερετζέ

 
κι η πόλη διψασμένη για φώτα και σουξέ.»

εγώ όμως τι φταίω, θέλω να κοιμηθώ,

όμως στριφογυρίζω….μήπως να σηκωθώ;

Φιλία:

Και κάπου εκεί ακούγεται μια μελωδία φάλτσα

Ώρες είναι, ξημέρωμα, ν΄ ακούσω και την Μπάλτσα!

Αϋπνίες κι’ ο απέναντι; Χριστέ και Παναγιά μου!

Βιολί να μάθει βάλθηκε στην πλάτη τη δικά μου.

Κάθε που τούρχεται, καλέ, αρπάει το δοξάρι

το τρίζει πάνω στις χορδές κι’ ο χάρος όποιον πάρει.

Στο μαξιλάρι χώνομαι, σκεπάζομαι ως πάνω

Μπα, δε βαριέσαι, τέλειωσε, τον ύπνο μου τον χάνω.

Και πήγε κιόλας τέσσερις. Μάτια ανοιχτά σαν κιάλια

δε βρίσκω και τη ρομπ ντε σάμπρ.... τα νεύρα μου τσατάλια.

Κλαύδια:

Στο στήθος μου σφυροκοπά ανάστατη η καρδιά μου,

βαρυανασαίνω κάτωχρη και ψάχνω τα γυαλιά μου,

στην τουαλέττα εφορμώ, ίσα-ίσα που προφτάνω ,

να ξαλαφρώσω η δύστυχη,  πριν πάνω μου τα κάνω!!!

Ξαπλώνω γι άλλη μια φορά, πιο αποφασισμένη,

μέσα στα επόμενα λεπτά να είμαι….κοιμισμένη,

μετράω γίδες και τραγιά, μετράω προβατάκια,

μα ύπνος δεν λέει ναρθεί , να κλείσω τα ματάκια

κι έστω δυό ώρες ήρεμα, να αποκοιμηθώ….

για φόρτιση μπαταριών και να μην τρελαθώ,

κι εκεί που από τα πολλά, τα βλέφαρά μου κλείνουν

και ξεκινούν τα όνειρα, παράσταση να δίνουν,

σα σίφουνας ορμητικός, πάνω στη μηχανή του,

ο Βαρουφάκης εφορμά και η Ζωή μαζί του !!!

Αυτή ουρλιάζει υστερικά, ζητάει τ΄όνομά μου,

θα μ΄απολύσει τελικά….θα χάσω τη δουλειά μου,

αυτός μου δίνει συμβουλές : « να κάνω λιτό βίο…»

τινάζομαι περιδεής, λουσμένη ιδρώτα κρύο….

Φιλία:

Πορτοκαλί με πράσινο φορούσε η πρόεδρος μας

γιακά με ρίγα κόκκινη της “Prada” ο παίδαρος μας.

Υπάρχει πιο χειρότερος στον κόσμο εφιάλτης;

Συνδυασμός του θανατά, σου λέω, μην το ψάχνεις. 

Στριφογυρίζω, αγωνιώ, γαρδούμπα το σεντόνι....

Πώς γίνεται; Είν’ άνοιξη κι’ ο ιδρώτας με παγώνει.

Μα, να, μια αχτίδα πέρασε απ’ την κλεισμένη γρίλια

Ξανάρθε ελπίδα ολόγλυκια σαν παγωτό βανίλια.

Βουτάω το τηλεκοντρόλ και τι να δω, Χριστέ μου.....

Η Μέρκελ κι’ ο Αλέξης μας σε εκπομπή του.... Θέμου!

Γελάνε, χαριεντίζονται.... Κάναν’ καινούρια αρχή

κι’ ο Ντράγκι με την κάνουλα ρίχνει ευρώ βροχή!

Συνταξιούχοι βγήκανε στο δρόμο με τραγούδια

κι’ απολυμένοι υπάλληλοι τους ραίνουν με λουλούδια.

Κι’ απάνω που είμ’ έτοιμη να στήσω πανηγύρι

Ήχος στ’ αυτάκια μου στριγκός! Χτυπάει το ξυπνητήρι......................  

Χίλια ευχαριστώ στην Κλαύδια που με ξεσήκωσε και άλλα τόσα στην Αριστέα για τη φιλοξενία. 

Και..... τα χιλιάδες φιλιά στην μπλογκογειτονιά ΟΛΗ!!!!